اگر خدا مهربونه، چرا بنده هاش رو عذاب میکنه؟!

 

مگه نمیگن خدا مهربونه؛ بنده هاش رو دوست داره؟

مگه نمیگن از مادر مهربون تره؟

پس چرا بنده هاش رو بخاطر گناهان عذاب میکنه؟! یه مادر که هیچوقت دلش نمیاد بچه اش رو عذاب کنه!

اول سوره های قرآن هم خدا خودش بارها گفته که رحمن و رحیمه. پس همچین خدایی چطور میتونه این بنده هایی که آفریده رو عذاب کنه؟😕

 

 

پاسخ را در ادامه مطلب بخوانید

 

 

هیچ شک و تردیدی در مهربانی و رحمت گسترده ی خداوند نیست. اما اینکه چرا بندگان به واسطه ی گناهانی که انجام میدن، عذاب میشن؛ با دقت در ساختار نظام عالم هستی میتونیم علتش رو متوجه بشیم.

 

نظام آفرینش بر پایه ی قوانینی شکل گرفته، که از منظر انسانی، انجام یک سری کارها موجب رشد و ارتقاء ما میشه، و انجام برخی کارها هم موجب انحطاط و تنزل ما میشه.

یعنی رابطه ی دقیق ما با اعمالی که انجام میدیم، تاثیرپذیریه. هرگونه عملی که از ما سر بزنه، موجب شکل گرفتن گِل وجودی ما میشه. و حقیقت وجود ما رو در نهایت همین اعمال رقم میزنن.

 

و اما در این بین، موضع خداوند به عنوان هدایتگر و راهنماست. یعنی خداوند نسبت به چیزهایی که موجب سقوط ما میشن، هشدار داده و اطلاع رسانی کرده، و گفته مبادا سراغ این کارها برید، وگرنه دچار عذاب میشید.

 

به بیان واضح تر اینطور نیست که خداوند کمین کرده باشه تا ما مرتکب هر گناهی که شدیم، در آخرت عذابمون کنه. درست مثل مادری که به بچه اش گفته مراقب باش موقع بازی چیزی رو نشکنی. و بعد هم بچه بزنه وسیله ای رو بشکنه، و بعدش مادر بگه حالا که دقت نکردی و به حرفم گوش نکردی، تنبیهت میکنم. نه، خداوند اینطور نیست!

بلکه مثَل خدا، مانند مادر دلسوزی میمونه که به کودکش میگه مراقب باش دست به بخاری نزنی، وگرنه دستت میسوزه. و بارها و بارها هم در این مورد به فرزندش هشدار میده. حالا اگر اون بچه بره و دست به بخاری بزنه، سوختن دستش، نتیجه و اثر کار اشتباه خود فرزنده.

 

خداوند مهربان، بارها و بارها از طرق مختلف به ما هشدار داده که سراغ این چیزها نرید، وگرنه دچار عذاب میشید، و من دلم نمیخواد شما گرفتار عذاب بشید. و مراقب باشید به حرف شیطان گوش نکنید، چون اون خیرخواه شما نیست.

اما اگر ما مثل اون کودک سر به هوا، به حرف های خدا توجهی نکردیم و مرتکب گناهان شدیم، در واقع عذابی که در آخرت نصیبمون میشه، چیزی جز نتیجه ی عمل خود ما نیست، نه اینکه بعدا خدا بخواد ما رو تنبیه کنه‌.

در واقع، حقیقت گناه، همون عذاب و آتشه. اما ما تا زمانی که در این دنیا هستیم، این حقیقت رو نمی بینیم. وگرنه در همون زمانی که مرتکب گناه میشیم، در حقیقت در آخرت آتشی رو برای خودمون برپا کردیم. و این تفکر اشتباهه که فکر کنیم خدا بهشت و جهنمی آماده کرده، تا بعدا هر کسی کار خوب کرد، به عنوان پاداش بفرسته بهشت؛ و هر کسی هم گناه کرد، به عنوان تنبیه بفرسته جهنم. بلکه بهشت و جهنم، حاصل اعمال خود ماست.

 

 

قرآن کریم هم صریحا به این مساله اشاره کرده. از جمله در آیه ۵۴ سوره یس فرموده: «لاتُجزَونَ إلّا ما کنتم تعملون» (یعنی جزا داده نمیشوید، مگر همان اعمالی را که انجام داده اید.)

همچنین در آیه ۲۸ سوره جاثیه میفرماید: «الیوم تُجزون ما کنتم تعملون» (یعنی امروز[قیامت] همانچه را که انجام داده اید، جزا داده میشوید.)

نیز در آیه ۷ و ۸ سوره زلزال فرموده: «فمن یعمل مثقال ذرة خیرا یره. و من یعمل مثقال ذرة شرّا یره» (یعنی هر کس که به اندازه ی ذره ای کار خیر انجام داده باشد، آن را می بیند. و هر کس به اندازه ی ذره ای کار شر انجام داده باشد نیز آن را می بیند.) که در این دو آیه نیز به صراحت گفته شده که در آخرت، همین عملی که انجام داده ایم رو خواهیم دید(گفته شده آن را می بیند). یعنی عذاب و بهشت، صورت مخفی اعمال ماست، که در قیامت برای ما آشکار میشه.

 

 

با توجه به مطالب گفته شده، رحمت و دلسوزی خدا برای بندگان، بیش از پیش معلوم میشه. و اینکه خداوند نخواسته که ما دچار عذاب بشیم، و پیامبران و امامان و آیات خودش رو فرستاده تا راه صحیح رو بفهمیم و تذکر بگیریم. و البته در عین حال اختیار رو هم از ما نگرفته که به اجبار ما رو به اعمال نیک وادار کنه، چون اگر اختیاری در کار نباشه، رشد و ارتقاء هم بی معنی میشه.

و البته باید دقت داشت که انجام گناهان، به معنی حتمی شدن عذاب نیست؛ بلکه حتی در صورت انجام گناه هم خداوند راه جبران رو قرار داده، که همون توبه هست که باعث میشه حقیقت سوزاننده ی گناه، از بین بره، و رهایی از عذاب بدست بیاد.

و این راه توبه رو خداوند تا دم مرگ برای ما باز گذاشته، حتی اگر بارها و بارها گناه کرده باشیم.

 

________________

 

کپی و نشر مجاز است/ التماس دعا