١-السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَکْبَرَ
وَ یَا عِیدَ أَوْلِیَائِهِ.
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَکْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ
وَ یَا خَیْرَ شَهْرٍ فِی الْأَیَّامِ وَ السَّاعَاتِ.
السَّلَامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ قَرُبَتْ فِیهِ الْآمَالُ
وَ نُشِرَتْ فِیهِ الْأَعْمَالُ.
بدرود اى بزرگترین ماه خدا، و اى عید دوستان خدا!
بدرود اى گرامی ترین وقت هائى که مصاحب و یار ما بودى، و اى بهترین ماه در روزها و ساعتها.
بدرود ای ماهى که آرزوها در تو نزدیک بود
و اعمال نیک پراکنده و فراوان.
٢- گاهی از همان شب های اول ماه مبارک رمضان،
دعای وداع با این ماه را می خوانم
دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه را !
تا هم با توصیف زیبای زین العابدین "علیه السلام" عظمت و قدر این ماه را درک کنم و هم شب آخر، وقت خداحافظی، کمتر حسرت بخورم !
اما حیف، که با تمام شدن ماه، باز پر از حسرت و افسوس می شوم!
٣- نقل شده عده ای از بنی اسرائیل همراه پیامبر خود به جایی رسیدند که زیرپاهایشان پر بود از سنگ‌های درشت و سنگین.
شب بود و تا چشم کار می کرد سیاهی...
پیامبرشان دستور داد : «هر قدر می توانید از این سنگ ها بردارید!»
برخی با وجود خستگی به حرف رسولشان گوش کردند و مقداری از سنگ ها را برداشتند
برخی هم ترجیح دادند بار خود را با سنگ، سنگین نکنند!
هوا که روشن شد فهمیدند که سنگ های دیشبی یاقوت بود!
همه افسوس خوردند
بعضی برای اینکه چرا هیچ سنگی برنداشتند و بقیه هم برای اینکه چرا بیش‌تر برنداشتند.
حالا حکایت ماست
چطور می شود افسوس نخورد وقتی ثانیه های ماه رمضان از آن سنگ ها قیمتی تر و یاقوتی تر بود!
٤- ماه مهمانی خدا با همه ی زیبایی هایش طی شد.
خواب هایی که عبادت بود و چشم هایی که خواب نرفت؛
سحوری هایی که دیدیم و افطاری هایی که بسیار چشیدیم؛
دعاهای صالحان که بی درنگ به آسمان می رفت و دعای ما که همراه آنها خریده می شد؛
یک ماه تمام، باران بارید و ما قطره قطره های باران را برای روز تشنگی در ظرف قلبمان ذخیره کردیم؛
و حالا هم مگر می شود این همه خوبی یکجا، حمد و شکر نداشته باشد؟!
حتما دارد
" ولله الحمد
الحمدلله علی ما هدانا
و له الشکر علی ما اولانا"
منتظر آمدنت می مانم
تقویم ها را ورق می زنم؛ امسال هم نشد! این ماه هم گذشت جمعه دوباره گذشت اما نیامدی! بی قرار آمدنت می مانم! رنج فراق هست و امید وصال نیست این هست و نیست کاش که زیر و زبر شود.
